Typowe zagrody występujące powszechnie na Śląsku południowym w I poł. XIX wieku związane z gospodarką pasterską składały się z jednego budynku mieszczącego pod wspólnym dachem dom mieszkalny i chlew lub dwóch obiektów: chałupy i chlewu (fot.72, fot.73). Zagrody o charakterze rolniczo-pasterskim były natomiast rozbudowane o stodoły, szopy, a czasem i o spichlerze (fot.74) (Heidenreich 2002: 3-4).
W tradycyjnych chałupach budowano ściany o konstrukcji zrębowej wykonane z belek świerkowych lub sosnowych (fot.75). Dachy pokrywano gontem w obiektach górskich i leśnych lub słomą – na obszarach nizinnych, rolniczych.
 Fot. 76. |
 Fot. 77. |
 Fot. 78. |
 Fot. 79. |
Wnętrze typowej chaty składało się z sieni biegnącej na przestrzał, izby czarnej, zwanej
dymną lub
kurną z piecem kurlawym pozbawionym przewodów kominowych (fot.76, fot.78) oraz izby białej, odświętnej, zwanej
świetnicą (fot.77, fot.79).
