Mapa serwisu | Tekst gwarowy (Koniaków)

 
Koniaków - Tekst gwarowy nr 3

Jadwiga Wronicz

Tekst nagrała, zapisała i opracowała Jadwiga Wronicz.
 

Informatorka: Anna Juroszek, urodzona w r. 1947, stale mieszkająca w Koniakowie.
 
Wełna
 


Informacja: jeśli nie możesz odsłuchać nagrania, skorzystaj ze wsparcia znajdującego się na stronie Adobe)

 
Tóż teraz woum płowiym, jako sie to robiło z toum wełnoum na skarpetki. Trzeba było łowcym łostrzic, płotym to trzeba było toum wełnym
 
 
ścichrać ji
 
 
ukrymplować. A kr|ymplowalo sie wełnym na taki krymplorce i to sie tak
 
 
ci|osało toum wełnym sie rłozkłodało na taki krzi- gwoździe były nabite na deskym taki zakrziwióne, taki ciynki, i to sie ciosało, ji jak sie to w|yczosało to to było taki fest rozciosane, tóż to płotym sie brało i to sie nazywały
 
 
płostki. I ty ... a ty płostki sie dowało płotym na
 
 
przyjślicym i brało sie
 
 
kol’ewrot i baba siadała ku tymu i nogoum sie ... nogoum sie krynciło tyn kolewrot, a tu rynkami trzeba było toum nitkym tak rłobić, coby nie była ani za
 
 
hrubo, ani za ciynko aj coby sie też nie urwała, bo to tak trzeba było łumieć, ale jak toum nogoum sie krynciło kolewrout prawoum nogoum sie kryńciło, ale to sie tak prziciskało na ... prziciskało sie na takóm deseczkym i to sie ... a to by... i to sie i koło sie wtedy i trza było tym kołym
 
 
zwyrtnouć i tak na toum deseczkym prziciskać touż potym samo tak sie łobracało. Nó ji jak sie to potym tyn ... pełno ta falfa była tej ... tej wełny, to potym trzeba było wzióńć m|otowidło i n|a motowidło to n|awinóńć. I jak sie to wszecko zm|otało tyn cały tyn kur... to kłymbko taki wielki było, tou ż potym to trzeba było... Mama to tak wziyni i zwjónzali ji dali ji wyprali to potym trza było wyprać toum wełnym, coby była ciściutko fajno i potym to tak fest
 
 
strzepać, i dali |ususić. Wisiała ta wełna na jakimsi gwoździu i tak trza było dłougo aż to było suhe. A jak to było suhe uż potym ta wełna, touż sie to sfijało n|a kłymbka i potym mama noum wszeckim, wszeckim dzieckoum, tatowi i sebie, na sz’wiynta
 
 
sz’trykowali kłopyca.
A tata zaś umieli sz’ić kyrpce. Tóż też zaś tata nouóm wszeckim kyrpce posz’il’i. A
 
 
kłopytka śe sz’tr|ykowało, bo to sie nazywało skarpetki, to po naszymu sie nazywało kłopytka. I sztrykowało siee, trzeba było
 
 
łocieg na to nabrać dlo dziecek tak po siedym, łosiym na jednoum
 
 
jeglicym. Ty jeglice były sz’tyry, a toum pióntóm sie sztr|ykowało, prz|ekładało sie. Robiyni tych skarpetek to sie nazywało sz’tr|ykłowani i płotym trzeba było, a dl|o
 
 
winkszih ludzich tak dw|anoście trz|inoście łocz’ek sie dowało, zależi jako była wełna, cz’i była hrubszo, cz’i była cz’ynsz’o i płotym sie strykowało sie
 
 
nejpryndzy dwa prawe dwa l’ewe łoczka a płotym taki kónsek sie łusztrykowało i potym sie robiło piyntym. A tóm piyntym tło trzeba było też umieć okropnie, mie sie to łokropnie myliło, a mama mie to łuczili, to je ciynżki. Jak sie uż to potym n|ałuczisz, tóż uż to potym idzie, jyny
 
 
nejgłorszi to z|apamiyntać, toum piyntym. A płotym jak sie toum piyntym zrobiło, to potym sie śtrykowało, touż szłapym, a palce śe kouńćiło wtedy, jak mały pal’ec był skryty w tym kopytku. I jak sie tyn mały palec zakrył, to sze uż potym 
 
 
łujmowało tych łociek i tak aż
 
 
ganc sie łujyno i tako zgrabno, taki zgrabne kłopytko wychłodziło.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 

 

ISBN: 978-83-62844-10-4 © by Authors. Zrealizowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (Program Operacyjny: „Dziedzictwo kulturowe / Kultura ludowa”). Wykonanie: ITKS