Dla rejestracji faktów kulturowych charakterystycznych tylko dla określonych regionów ważne jest wstępne określenie obszaru, gdzie owe zjawiska występują. Elżbieta Piskorz-Branekova (2007), przystępując do opisu stroju łęczyckiego, przedstawia Łęczyckie w sposób, jaki można zastosować w opisie gwary, geografii, historii czy kultury tego regionu; długi cytat warto więc przytoczyć w całości. Ziemia Łęczycka leży „w pasie nizin środkowej Polski, jedynie w części południowej na niewielkim skrawku Wyżyny Łódzkiej. Pośrodku tych terenów wznosi się Góra św. Małgorzaty. Granice tego obszaru w dużej części w sposób naturalny wyznaczały rzeki. Ner tworzył ją od południa, a zasięg występowania stroju ograniczał się do jego prawego brzegu i biegł na linii Stryków – Zgierz. Ta sama rzeka wyznaczała także zachodnie pogranicze. Natomiast od północy, choć niezbyt precyzyjnie, linię graniczną tworzyła Bzura (strój tradycyjny używany był także we wsiach leżących szerokim pasem wzdłuż jej lewego brzegu), sięgając po Kłodawę i Krośniewice, a wschodnie rubieże stanowiły tereny po obu stronach rzeki Moszczenicy. Za centrum tego regionu uważa się Łęczycę i Ozorków.
Wszystkie te rzeki płynęły w niskich korytach, leniwym nurtem, co powodowało częste powodzie oraz podtapianie pastwisk i gruntów uprawnych. Na ziemiach tych często w sąsiedztwie rzek znajdowało się wiele bagien i torfowisk. W zamulonych wodach dość licznie żyły piskorze, które stanowiły w rejonie łęczyckim ważną część chłopskiego jadłospisu, dlatego też mieszkańców tych okolic często przezywano „piskorzami” lub „piskorkami” (Piskorz-Branekova 2007: 226). Warto dodać, że są to dwa warianty słowotwórcze odapelatywnej (tu od pospolitej nazwy zwierzęcia) nazwy etnicznej małej zbiorowości ludzkiej określonej ze względu na charakterystyczne dla niej pożywienie.
Wersja podstawowa
