Gnojno

Koło

rosyskiej granicy, aż tam, tu, prze^ywjeźli mnie tu. Tam wszysko zostawili, bo nie mówili, że wywjozo, bo przyjechali z Polski tu dele^ygaci i że zapisywac’ sie kto Polaki, ta to myśleli, że to runeli wszysko pisać sie, że tam be^ydzie Polska, a tu za tydzień czasu wyjazd. To człowiek nie miał co przyszykować nawet na podróż stamtąt, bo że za tydzień czasu, szystkiego nie bedzie, to tak, i kartofli, słomy, siano, wszystko pozostałało, tylko zabrali żywe, bo furmankow za mało dali. I tak przyjechali. Cało rodzino. Nasze miasto było Głambokie, no to z Głambokiego wyjechali, to jechali do Białostoku raz dwa przyjechali do Białostoku, pieńć dni stali, no to tam, to dobrze, że siostra była jeszcze starsza ode mnie, to polecim, chleba, postojim w kólejce, kupim, to mieli co jeść, a tak to nikt ni spodziewał się, że bedo wywozić. No to cały miesiąc jechaliśmy z Białostoku do Białej, to może pani wyobrazić. Ale jak tu, tam zostawili wszystko, tu przyje^ychali i co kupić ni ma za co, bo nie sprzedali nic, i budynki zostali i paszy zostało no to jakie to było życie cienżko było po kie… a tutaj tesz, dali po trochie kartofli, a dobytku czeba kupywać, a za co? To bidowali. A tu póki jeszcze, kiedy my przyjechali drugiego lutego, do Bia…, tu do Gnojna, bo tydzień czasu jesz’cz’e w Białej siedzieli. No i wtedy przyjechali do Polski nasz pisać, to to ludzie horneli sie, myśleli, że to bendzie tam Polska już, bośmy Pol’aki byli, bo tam było ji Ukrajińców, ale że my Pol’aki, w kościele chrzczone i do kościoła chodziliśmy, no a późni^ej, o wywóz i już, no a tutaj bidowali, bo tam zostawili kartofle, siano, wszystko i budynki, nam nikt nie dał piniendzy, a tutaj to budynki do^ustali, gorsze, lepsze, ale ji dostali, al’^e pasze czszeba było kupywać ji jeździli po łsi i prósili, żeby bo nie było za co kupić, bo piniendzy nie mieli. To byli cienżki, póki troszki^e zdobyli sie.