Wieś Niedziałowice dziś

Marta Chrząstek
 

 

 

Nazwa wsi oraz jej gwarowa postać dopełniacza i miejscownika: Niedziałowice, D. Niedziałowic, Ms. Niedziałowicach

Gmina: Rejowiec
Powiat: chełmski
Województwo: lubelskie.

W latach 1975-1998 Niedziałowice administracyjnie należały do województwa chełmskiego. Od 1 stycznia 2006 wchodzi w skład powiatu chełmskiego (przedtem krasnostawskiego).
Położenie: Niedziałowice leżą 17 km. od Chełma i 19 km. od Krasnegostawu.

Parafia: Rejowiec.
Wsie sąsiadujące: W najbliższym otoczeniu Niedziałowic znajdują się Rybie, Kobyle, Czarnoziem Deputycze.

 

Niedziałowice to wieś niewielka, licząca sobie ok. dwudziestu gospodarstw, położonych wzdłuż jednej drogi prowadzącej do położonej w odległości ok. 5 km osady Rejowiec z siedzibą Urzędu Gminy, katolickim kościołem parafialnym i kościołem unickim, szkołą podstawową, gimnazjum, liceum, przychodnią, apteką, rynkiem i zabytkowym zespołem pałacowo-parkowym.

W tym malowniczym miejscu odbywają się coroczne plenery malarskie organizowane przez Gminny Ośrodek Kultury, na które przybywają artyści z całej Polski.

            W samej wsi Niedziałowice z obiektów użyteczności publicznej jest kościół katolicki, sklep, kilkanaście lat temu była mleczarnia, szkoła podstawowa, o której budowie opowiada Władysław Krzysiak, dawniej była także remiza. Mieszkańcy to głównie osoby w wieku powyżej 40 lat. Niewiele jest młodzieży i dzieci, ponieważ młodzi ludzie już w latach siedemdziesiątych zaczęli migrować do większych miast.

Głównym źródłem utrzymania mieszkańców jest rolnictwo. We wsi znajduje się kaplica, a wszystkie inne budynki użyteczności publicznej, takie jak szkoła, czy remiza nie funkcjonują już od wielu lat. We wsi jest także nieczynna mleczarnia, przekształcona w budynek mieszkalny. W całej wsi jest tylko jedno prężnie działające gospodarstwo rolne, którego gospodarz może poszczycić się dużą ilością ziemi i pokaźnymi dochodami.

            W miejscu dawnego dworu stoi teraz duży wiejski dom, pobudowany przed wojną przez ojca informatorek. Jest bardzo charakterystyczny dla wschodniej Polski, ponieważ obudowany jest drewnem i pomalowany na pomarańczowo. Do gospodarstwa prowadzi aleja starych kasztanowców.

Za domem zachowały się jeszcze stare lipy, które dawniej okalały zabudowania dworskie, sad z owocującymi jeszcze jabłonkami i łąka zwana przez mieszkańców doliną, w której co roku wiosenne roztopy tworzą zbiornik wodny. W okresie świetności dworu w dolinie był staw, dlatego też nadal rosną tu rośliny typowo wodne.