Geografia Kaszub Północnych

autor i fot.: Małgorzata Klinkosz

Omawiany teren od północy odgranicza Morze Bałtyckie, a od południa Pojezierze Kaszubskie, natomiast od zachodu Wysoczyzna Damnicka. Obejmuje historycznie, w całości lub częściowo, powiaty i miasta grodzkie: Puck, Wejherowo, Lębork, Słupsk, Gdynia. Zwany jest po kaszubsku Nordą.

 

Teren obfity w plaże, spokojne i płytkie zatoki, w tym, Zatokę Pucką, czyli kaszubskie Małe Morze. Wspaniała przyroda Nadmorskiego Parku Krajobrazowego, Kalwaria w Wejherowie, sanktuarium w Swarzewie, wieża widokowa w Gniewinie, łodzie rybackie i życie rybaków, fokarium decydują o walorach regionu.

 

Pokryte osadami czwartorzędowymi pochodzenia lodowcowego są pełne surowców mineralnych: gliny zwałowej, głazów narzutowych, iłów, piasków i żwirów oraz kredy łąkowej i torfów. Charakterystyczne dla tego regionu są młode polodowcowe formy, rozległe wysoczyzny moreny dennej i pradoliny, w tych ostatnich leżą np. takie miejscowości, jak: Gdynia, Rumia, Wejherowo. Wały moren czołowych osiągają kulminacje na wysokości 179 m n.p.m. Przeważają tu gleby bielicowe, pseudobielicowe i brunatne. Liczne jeziora polodowcowe i rzeki przyczyniają się do ożywienia gospodarki i ruchu turystycznego. Pobrzeże kaszubskie należące do tego regionu posiada błota przymorskie, kępy: ostrowską, swarzewską, oksywską, Mierzeję Helską i jest położone w pradolinie rzeki Łeby. Typowe dla tego terenu są klify występujące w wybrzeżu Bałtyku: w Gdyni – Redłowie, Gdyni – Oksywiu, Rozewiu i Rzucewie.