Nagranie: Michal Czarnow, Szymon Majcherowicz.

Zapis i opracowanie: Monika Kresa.

Jo, jo swojim dzieciom godo^um, że jak wo^um bedzie smakowała wodziónka, to już wo^um w życiu nigdy nic złego sie nie przytrefi, bo to jest tako zupa, kero sie robi ze suszonego chleba, ze kunska jakoś omasty i ze posiekanego cosku, powygniotanego ze solum i zalonego wrzuntkiem, no to tako zupa, to sie kożdy poradzi so^um zrobić, bo zawsze jakiś ^łoszczutka zostało suchego chleba i kąsyk omasty zawsze bedzie, to jest takie by my powiedzieli nojpodlejsze jodło, ale to nie znaczy, że ono nie jez lubióne. Ludzie lubiom do tego siyngać, bo prostota jest też pewnom cechom, co śluⁿzoki jo^um szanujum. No jest w sóbota, nojczyⁿściej kej jest dużo roboty to jest abo jakiś ajntopf, to jest jednodaniówka, tag jak by my to powiedzieli po polsku, abo żur, ale nie żuryk, jak wy jycie w Polsce, ino żur porzundny. No, żurów to jest spora zortów. Tak że jest żur żyniaty, kery mo swoich tam miłośników, som różne typy żurów: jedne so^um z tych sztampfkartoflami, a wienc kartoflami rozgniecionymi, inne majom we kuⁿskach kartofle, jedne majum z boczkiem, inne sum zaź na rosole warzóne, w każdym bondź razie musi ^łon być gyⁿsty, łyżka musi stanonć w tym żurze, a w polskim żurku stanie wo^um łyżka? Zaroz sie kipnie, ni? Nu. I jeszcze bydzie gyszyr poczaskany.