|
Alicja Kaczmarek i Anna Wosiak
|
|
Ziemia lubawska położona jest w Polsce północnej, w etnograficznym układzie regionalnym graniczy na południu z Mazowszem Płockim, od wschodu z Mazurami, od północy z ich podregionem, określanym przez tamtejszą ludność mianem Stare Prusy, oraz na zachodzie i północnym zachodzie z ziemiami: dobrzyńską, michałowską i chełmińską. Jest to więc obszar peryferyczny, wystawiony tym samym na kulturowe wpływy regionów sąsiednich. Główne miasta to: Lubawa, Nowe Miasto Lubawskie i Działdowo. Gwara lubawska obejmuje prawie całą ziemię lubawską, od Lubawy i okolic na północy, poprzez Szenwałd i Kozłowo na zachodzie, aż po Szynkowo, Szczukę i Brodnicę na południu oraz Marcinkowo i Tułodzieje na północnym wschodzie. W części północnej zauważalny jest wpływ dialektu ostródzkiego. Na południu uwidacznia się z kolei dialekt grudziądzki. Geograficznie jest to region położony nad rzeką Drwęcą. Rzeźba terenu została ukształtowana przez najmłodsze zlodowacenie, zwane bałtyckim. Przeważają tereny płaskie – równiny sandrowe z pagórkami moreny czołowej i polodowcowymi jeziorami. Ziemia lubawska sąsiaduje z dwoma Parkami Krajobrazowymi: Górzniewsko-Lidzbarskim i Brodnickim.
|
