Tekst gwarowy — Rudna 2

Tekst nagrały Marta Osińska i Wioleta Sawicka, 29.12.2007. Przepisała Aleksandra Krawczyk-Wieczorek, weryfikacja zapisu i opracowanie - Irena Harasimowicz.

Pani Teresa Groszczyk Pani Teresa Groszczyk

Inrformatorka: Teresa Groszczyk

Ur. w Witorówku (pow. pilski, gm. Łobżenica) w 1927 r. Rodzice pochodzili z Wiktorówka i z Rudna, byli rolnikami. Informatorka ukończyła 4 lata szkoły podstawowej, przez rok chodziła do szkoły niemieckiej. Pracowała w gospodarstwie, nie podróżowała.

Wieś była w zaborze niemieckim, przez pewien czas większość mieszkańców znała język niemiecki.

Informacja: jeśli nie możesz odsłuchać nagrania, skorzystaj ze wsparcia znajdującego się na stronie Adobe)

Teraz te Ruski byli, jesteśmy już takie wszyskie przestraszone byli, że jeśli my jak łóżka zrobili, to wszyⁱsko szło paczyć pod łóżkamy, czy ktoś jakiś Rusek nie lieży al’bo coś. Pi^erzyny wszysko już było zrobióne tyko do spania, ni? No i tu od razu… Jedną razą słuchamy – , nie. Ruskie jado. Jedy, co to za hałas! Wszyⁱscy żeśmy sie pochowali. Moja siostra, znaczy jego żona, ni, poszła i położyła sie tam dzieś w jakieś rzeczy stare, i tam w tych rzeczach tako była przykryto, że zostałabyⁱ tam, byⁱ została. A ja żem w koszuli nocny za tym, ko^uminym stojała, ni. A szwagier przyszed, jak zawsze, przyszed, roze… usiad zaraz tak koło drzwi, z koryta… mieliśmy taki koryⁱtarzyⁱk przed tym, tako altanke z kwiatamyⁱ, szed do kuchni, usiad si koło… w kuchni na krzesłach, były krzesła. Usiad, buty se zdursał, nie. I tak myśle, juże ten Rusek zzurcał buty, przyjdzie, ni? Ja za ko^uminem w tyj koszuli, a szwager mówi: Boże, łóżka zro^ub^jone, nikogo ni ma… co te? Toć on tamte mieszkanie znał, obszed wszyⁱsko, ni, i mówi: musze zobaczyć na góre. Tedy jak mnie [zoboczuł], to sie przeluⁿk, ni, bo mówi, ktoś w biołej koszuli stoi… Co tam jest grane? Przyszed, ja mówie: Jezu, szwagier! Ni. I mówi: co tutaj grane je? Gdzie jest Mietka? Żona jego, ni. Ja mówie: szwager, on jest… ona jest tam gdzieś w rzeczach, gdzieś sie zatuliła i szwagier. A winiós jo już nieżyⁱwo, całkiem była precz, całkiem była precz, by sie tam została. Że był ni da… w tyj chwili nikt nie doszed, to by sie została tam, ni. Także jo uratował i on… Przyszed, mówi: po coście sie tak chowali? Bo myⁱśleli, że Ruski idom, wiesz, Ruski. Od tych Rusków, co żeśmy mieli, wiesz, już dosyć. […] A przyniós, ta! Tyle tego smalcu i opał, i tego no, oleju, tego wszyskigo, oni byli bardzo bogate, mieli dużo resztówky, bogate, bogate ludzie byli, nie. Tego wszyskigo nanosił. Nie by kochany, no teroz tego. A te dzieci to nie był durch tatuś, tylko dobry wuja. Bo wzioł jech na re^ynke, bo jiszcze tatusia nie poznawali, bo tyn roczek miał, nie, a tyn coś przeszło dwa, nie poznawali, to był tylko dobry wuja i koniec, i na tym sie skończyło, nie.