Tekst gwarowy — Rudna 3

Nagrały Marta Osińska i Wioleta Sawicka, 29.12.2007

przepisała Aleksandra Krawczyk-Wieczorek (poprawki Irena Harasimowicz)

Pani Teresa Groszczyk Pani Teresa Groszczyk

Informatorka: Teresa Groszczyk

Ur. w Witorówku (pow. pilski, gm. Łobżenica) w 1927 r. Rodzice pochodzili z Wiktorówka i z Rudna, byli rolnikami. Informatorka ukończyła 4 lata szkoły podstawowej, przez rok chodziła do szkoły niemieckiej. Pracowała w gospodarstwie, nie podróżowała.

Wieś była w zaborze niemieckim, przez pewien czas większość mieszkańców znała język niemiecki.

Informacja: jeśli nie możesz odsłuchać nagrania, skorzystaj ze wsparcia znajdującego się na stronie Adobe)

Jak odjeⁱżał, to matka wzeła swój szkaplerz, zdji^eła i dała ijemu na szyje. Mówi: synu, pamientaj, ten szkaplierz kłade ci na szyje, żebyś z tym szkapleⁱrzem przyjechał, żeby on ci przyprowadził, Matka Boża żeby ci przyprowadziła na te miejsce, i z tym, co ci nałożyłam na szyje, bo to jest jej znak, nie? Dobrze. Jak przyje^achał do domu, to tako^m brode miał. Ona go ni poznała, nie poznała go, nie, bo tyroz… tyle lat co to było, mówi, ani ni mi^yć, ani nie golić, ani czego, w jednym biegu tyko szli zawsze dali, zawsze dali, zawsze dali... No i gdzieś trafili takom studnie, takom pómpe, jak to było, wi pani, co take do krę^ycynia, nie. [… ?] I on przyszed do tyj studni, wszycscy sie tam myli, odświżyli. I on szybko wziół ten medalik zdjoł i zawiesił na te kape, na te kóńcówke, nie, i sie tyż umył, nie. I sie umył. I teraz już dalij, dalej, bo idziemy, bo już wszysko wojsko już szło, szło, a ón jeszczy kawałeczek był od tego… precz od tyj pompyⁱ, nie, jak to mówilyⁱ, pómpa, nie. Odszed kawałeczek, ale mu sie przypomniało, że szkaplierza nie ma. I wrócił po ten szkapleⁱrz. Jak wrócił po ten szkapleⁱrz, to bomba ude^yrzyła i całe wojsko, całe, co szło, wszysko zgine^yło. A ón został jedyⁱny jeden przy życiu. Przyszed to mówi: no jak nie widzi jak… jak Matce Boże^yj… tak jednak za to dziⁿkować i swojej mamie, że óna mu take coś dała, nie. Jak przyjechał do dómu, z takom brodom, mama, mówi, mówi [?], mama, to jest Janek. Nie, ona mówi, nie, nie znam ciebie. Nie znam ciebie. Mama, to jest twój syn. Nie, to nie je mój syn. Wzioł, szkaplierz zdjoł, ni, i pokazał mamie, nie. Mama, mówi, wiście byⁱł… mie go dali. Boże, Janku, toś ty^j jest. Tak sie usciskali oba, tak upłakali. Mówi, widzisz, jak ci ten szkaplerz prowadził dobrze, mówi. Poszedłeś, przyszedłeś zdrowy^j. I znowu byńdzie wszysko w porządku.