|
Celownik liczby pojedynczej rzeczowników męskich. W C. lp. rzeczowników męskich rozkład końcówek ‑u oraz -owi może się nieco różnić od stan ogólnopolskiego, np. bratowi, kotowi, ale chlebu, stołu. W dialekcie wielkopolskim po spółgłoskach miękkich występuje tu końcówka ‑ewi (koniewi, Jasiewi, majewi), a w Polsce centralnej także po spółgłoskach twardych, np. wołewi, chłopakewi (zob. Oboczność ‑ew‑//‑ow‑). Osobliwością Mazowsza i części gwar Polski północnej od Borów Tucholskich, przez Kociewie, gwary malborsko-lubawskie, po część Warmii i Mazur (granica przechodzi koło Olecka, Siedlec, Sochaczewa, Tucholi, Kościerzyny, Malborka i Lubawy) jest końcówka ‑owiu powstała z kontaminacji dwu końcówek celownika ‑u )( ‑owi, por. bratowiu, ojcowiu, wilkowiu. Końcówka ta może przybierać postać -oziu: bratoziu, ojcoziu, sąsiadoziu, wilkoziu lub -oju: bratoju, ojcoju, sąsiadoju, wilkoju, traktoroju, nauczycieloju, lekarzoju na skutek zaniku wargowości w grupie spółgłoskowej powstałej w wyniku asynchronicznej wymowy miękkich spółgłosek wargowych. |
