Leksykon terminów

Leksykon terminów i pojęć dialektologicznych



Halina Karaś

Powrót do listy haseł

Dyftongiczna wymowa samogłoski o

  

Dyftongiczna wymowa samogłoski o. Najczęściej dyftongiczną wymowę ma samogłoska o w większości gwar wielkopolskich, śląskich i małopolskich. Samogłoska o jasne w dyftongu ło może ulegać przesunięciu ku przodowi: łołoe, np. słoeva, słeva = sowa, może też ulegać osłabieniu element niezgłoskotwórczy ł: soeva. Takie przesunięcie artykulacyjne w znacznej części gwar wielkopolskich, u Mazurów wieleńskich, w gwarach północnośląskich i w Małopolsce środkowej (koło Sandomierza, Kielc, Tarnowa) zapobiegało przejściu dyftongu łołu i zmieszaniu się z kontynuantami ó ścieśnionego. Samogłoska o jako oł: tołper, kołpeć pojawia się niekiedy na Dolnym Śląsku. Dyftongizacja ó pochylonego występuje na północnym Śląsku, w zachodniej Wielkopolsce: słuol, słyel, sóyel i pozostaje w związku z wymową o jasnego. Tam, gdzie brzmi ono jak ło, tam ó łuo; tam, gdzie ołe lub oe, tam, ó ły lub óye: słovasłuol, słeva, soevasłyel, souyel. W północno-zachodniej Wielkopolsce (z wyjątkiem gwar kramskich), gdzie ó pochylone = u, etymologiczne u wymawia się szeroko i przeważnie dyftongicznie: dosza, omar = dusza, umarł.

 
« poprzedni artykuł   następny artykuł »
Powrót do listy haseł
 
 
 
 

 

 

ISBN: 978-83-62844-10-4 © by Authors. Zrealizowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (Program Operacyjny: „Dziedzictwo kulturowe / Kultura ludowa”). Wykonanie: ITKS