Tekst gwarowy — Bieliny 8

Oj kochany, wesele to jak to mówio: „Gdzie inno wieś, tam inno pieś”. Jak na kogo beło stać, to tak go beło znać. Ale kochany, to sie tak, jak sie posło na wesele, bo przeciez jo downi to ^łod pietnastu lot no to tam nie chodziełam nigdzie, ale jak miałam juz, no juz bełam ^łozeniono, to miałam ile - ^łosiemnaście lot, to juz starościnom chodziłam po weselach, to przecie w ćterdziestym drugim roku wesele było moje. A tu juz ile chodziełam po weselach młodom dziewuchom. To prosze pana to tak jak naprosieli ludzi, nie tak jak dzisioj zaprosenia wysyłajo, ile tam ^łosób. A tak to śli całom wsiom. Zaprosieli cało wieś i to nie tak ino ^łod środy do środy beło wesele. Bo beło pół chałupy dzieci, a pół chałupy gości.

To, gdzie beło wesele, tam w tym domu beło. Nie beł wynajmowany, ino gdzie beło wesele, skod panna młodo, tam wesele sie ^łodbywa. Mało, no to beło we dwóch chałupach, jak beły dwie zostola, te zostola były z descek robione i gotowano beła kasa z flakami, kapusta rzodko z grochem, jesce i kasom zasypano. Teroz kawa z mlekiem, chleb na kupki, drozdzówka na kupki. No i prose pana, jak tam beło kogo stać no to tam ty kiski, ty kiełbasy wiejski po kawołecku, a wódka to beła na, na ^łokrase. Stoł juz wynajety, gospodorz najoł se takiego chłopa, doł mu krede, doł mu tako, ten kielisek. No kielisek downi to beły takie, jak to mówili downi na to – kwaterka, kwaterecke. No i słuchojcie: „Jak bedo wchodzić piersi, to dejcie, pocestujcie i na plecach kreska kredom. I niech idzie do środka. Bedziecie”. „Bedziemy wiedzieć, kto juz dostoł kwaterecke”. No to dobrze, to te ludzie, co wchodzo, no to pocestowoł. Ale jedna godo tak: „Matko Bosko, po cóz my tu przyśli, Boze kochany, zeby nos kto kredo mazgoł. A cóz jo to tu bede jeś bede robić co, bede tu pić, jak tu sie tak robi. No ale wesły do środka. Potym drugo. No to wszyskich naznaceli, siedzo. No postawieli ty wódki tam troche, bo to w takich flachach wielkich. Ale jeden godo tak o, drapie sie tak po syi, godo: O tutaj wesele to bedzie chyba słabe, tak mało ty ^łokowity. Zarcio to jest. Ale co jo tu bede jod, jo chciołem napić się, a nie jeść. Ale trudno, no posiedzimy matka, no posiedzimy do który tam i idziemy do chałupy. No i dobrze, zased do chałupy, posły, wyciogoł te kobiecine, a zieć sie pyto tak: „No juz ześta przysły tata”. „A dejze spokój, takie wesele. A idźze”. „No jakie wesele?” „O pełne chałupy dzieci, ludzi i wies co, chlanio to tam jes. Ale cóz jo sie tam ^łobchlape ty kapuściny, z tym, z kasom cy tych flaków - mówi - z kasom. Ale tam ni ma ^łokowity. Mało ^łokowity. Tak, takie wesele. Zarcio to jest, ale ^łokowity mało. No i dobrze. To tata ^łuciesycie sie, bo widzicie bedzie u swoka wesele. Pódziecie na wesele. Tam chyba bedzie wódki. No i dobrze. No to za tydzień posed do tego swoka na to wesele.

Brat, brat. A syn jego tak godoł do swoka. Bo downi na brata, to nie powiedzieli stryjek ino swok. A na kobiete to nie powiedzieli tam stryjenka ino ciotka. No i prose pana i tak posed tam do tego brata na to wesele. A no to juz to wesele sie ^łodbywo. ^Ło północku przywieźli go do domu furmankom z tom kobiecinom i wchodzi do domu, a ten zieć z uśmiechem, z takim, pyto sie: „No dzisiaj ześta późni przysły. No jakie było tata wesele?” „Oj cłowieku. To beło wesele dopiero. Wies co, tak wszyskie chłopy lezały jak wieprzki pod stołem. Bo beło ^łokowity pełno. Chlanio nie beło, ale ^łokowity. Takie to wesele. Ale nie takie to jak tu ^łobchlać sie, ^łobzreć sie, a ^łokowity ni ma”.