Leksykon kaszubski

autor: Jerzy Treder, redakcja i digitalizacja: Małgorzata Klinkosz

 

 

SŁOWOTWÓRSTWO KASZUBSKIE (kasz. ùrôbianié słów) różni się od ogpol. odmiennym nieraz wykorzystaniem na ogół wspólnych technik derywacyjnych i kompozycyjnych, zwł. funkcją i dystrybucją określonych formantów, wśród których sporo archaicznych, np. ‑ba: ùczba, pol. ùczenie; ‑ã: celã, pol. cielę obok cielak; ‑ica (fem. i demin.): bardawica, pol. brodawka, warblëca ‘samica wróbla’; ‑(ow)iczé: bòrowiczé ‘krzew borówki; ‑iszcze║ ‑ëszcze: grablëszcze, rżëszcze, pol. grablisko, rżysko; ‑ota: jednota, miłota, pol. jedność, miłość; ‑owac: zapisowac, pol. zapisywać; ‑unk║ ‑ënk: malënk, pol. malowanie, malowidło; nô-: nôlepi, pol. najlepiej; są-: sącelnô ‘o ciężarnej krowie’. Słowotw. kasz. cechują duże możliwości hipokoryzacyjne (® spieszczenia), nie tylko rzeczowników, ale przymiot. i przysłówków, np. daleczczi i daleczkò, zaimków, np. nick ‘nic’, liczebników, np. pińck ‘pięć’, dwòjiczkò ‘dwoje’, czasowników, np. dajczkac, róbkac, używanych w zwrotach do dzieci.