Informatorka: Anna Juroszek, urodzona w r. 1947, stale mieszkająca w Koniakowie.
Tóż teraz wo
um p
łowiym, jako sie to robiło z to
um wełno
um na skarpetki. Trzeba było
łowcym
łostrzic, p
łotym to trzeba było to
um wełnym
ścichrać ji
ukrymplować. A kr|ymplowalo sie wełnym na taki krymplorce i to sie tak
ci|osało to
um wełnym sie r
łozkłodało na taki krzi- gwoździe były nabite na deskym taki zakrziwióne, taki ciynki, i to sie ciosało,
ji jak sie to w|yczosało to to było taki fest rozciosane, tóż to p
łotym sie brało i to sie nazywały
płostki. I ty ... a ty płostki sie dowało p
łotym na
przyjślicym i brało sie
kol’ewrot i baba siadała ku tymu i nogo
um sie ... nogo
um sie krynciło tyn kolewrot, a tu rynkami trzeba było to
um nitkym tak r
łobić, coby nie była ani za
hrubo, ani za ciynko a
j coby sie też nie urwała, bo to tak trzeba było
łumieć, ale jak to
um nogo
um sie krynciło kolewro
ut prawo
um nogo
um sie kryńciło, ale to sie tak prziciskało na ... prziciskało sie na takóm deseczkym i to sie ... a to by... i to sie i koło sie wtedy i trza było tym kołym
zwyrtnouć i tak na to
um deseczkym prziciskać to
uż potym samo tak sie
łobracało. Nó
ji jak sie to potym tyn ... pełno ta falfa była tej ... tej wełny, to potym trzeba było wzióńć m|otowidło i n|a motowidło to n|awinóńć. I jak sie to wszecko zm|otało tyn cały tyn kur... to kłymbko taki wielki było, to
u ż potym to trzeba było... Mama to tak wziyni i zw
jónzali
ji dali
ji wyprali to potym trza było wyprać to
um wełnym, coby była ciściutko fajno i potym to tak fest
strzepać, i dali |ususić. Wisiała ta wełna na jakimsi gwoździu i tak trza było dło
ugo aż to było su
he. A jak to było su
he uż potym ta wełna, to
uż sie to sfijało n|a kłymbka i potym mama no
um wszeckim, wszeckim dziecko
um, tatowi i sebie, na sz’wiynta
sz’trykowali k
łopyca.
A tata zaś umieli sz’ić kyrpce. Tóż też zaś tata no
uóm wszeckim kyrpce posz’il’i. A
kłopytka śe sz’tr|ykowało, bo to sie nazywało skarpetki, to po naszymu sie nazywało k
łopytka. I sztrykowało siee, trzeba było
łocieg na to nabrać dlo dziecek tak po siedym,
łosiym na jedno
um
jeglicym. Ty jeglice były sz’tyry, a to
um pióntóm sie sztr|ykowało, prz|ekładało sie. Robiyni tych skarpetek to sie nazywało sz’tr|yk
łowani i p
łotym trzeba było, a dl|o
winkszih ludzich tak dw|anoście trz|inoście
łocz’ek sie dowało, zależi jako była wełna, cz’i była hrubszo, cz’i była cz’ynsz’o i p
łotym sie strykowało sie
nejpryndzy dwa prawe dwa l’ewe
łoczka a p
łotym taki kónsek sie
łusztrykowało i potym sie robiło piyntym. A tóm piyntym t
ło trzeba było też umieć okropnie, mie sie to
łokropnie myliło, a mama mie to
łuczili, to je ciynżki. Jak sie uż to potym n|a
łuczisz, tóż uż to potym idzie, jyny
nejgłorszi to z|apamiyntać, to
um piyntym. A p
łotym jak sie to
um piyntym zrobiło, to potym sie śtrykowało, to
uż szłapym, a palce śe ko
uńćiło wtedy, jak mały pal’ec był skryty w tym kopytku. I jak sie tyn mały palec zakrył, to sze uż potym
łujmowało tych
łociek i tak aż
ganc sie
łujyno i tako zgrabno, taki zgrabne k
łopytko wych
łodziło.