Leksykon kaszubski

autor: Jerzy Treder, redakcja i digitalizacja: Małgorzata Klinkosz

 

 

BYLACZENIE (bëlaczenié) oznacza wymawianie przez Bylaków l za ł, np. bél, bëla, bëlo; nazwa pochodzi od wymowy tego wyrazu. Proces zapisany w słowińskich zabytkach językowych i opisany już przez A. Hilferdinga (1856). Nie należy do cech normatywnej kaszubszczyzny, ale możliwy w tzw. stylizacji jęz. (np. u H. Derdowskiego czy J. Trepczyka). Z. Stieber podejrzewał, że to „późny germanizm fonetyczny, choć niewątpliwie wcześniejszy niż stwardnienie ń”, ale Z. Topolińska objaśnia przekonująco wewnętrznym rozwojem konsonantyzmu kasz.; za archaizm uznawał  K. Dejna. W piśmiennictwie właściwość tę widać m.in. u J. Drzeżdżona, Ł. Jabłońskiego, K. Muzy, A. Necla, M. Selina.