1.7. Historia i dorobek dialektologii polskiej

Początki dialektologii polskiej sięgają XIX wieku. Już na początku tego stulecia Hugo Kołłątaj pisał o potrzebie badań dialektów ludowych, a w 1821 r. ukazało się opracowanie Jerzego Samuela Bandtkiego Wiadomości o języku polskim na Śląsku i o polskich Ślązakach. W połowie XIX wieku zainteresowania dialektami łączyły się z badaniami kultury ludowej, tj. badaniami z zakresu etnografii. Oskar Kolberg (1814-1890) jako pierwszy zaczął na tak wielką skalę zbierać polskie pieśni ludowe, bajki i opisy obyczajów. Dla dialektologów zebrane przez niego teksty są kopalnią informacji o gwarach polskich w XIX w.

Początki dialektologii jako odrębnej dyscypliny naukowej wiążą się jednak dopiero z pracami Jana Baudouina de Courtenay (1870), Lucjana Malinowskiego (1873), Aleksandra Brücknera (1892), Jana Karłowicza (1894). Szczególnie Lucjan Malinowski (w Krakowie) i Jan Karłowicz (w Warszawie) stworzyli podstawy dwóch ośrodków badawczych nad polskimi dialektami. Do uczniów Lucjana Malinowskiego należeli m.in. Jan Bystroń, Stanisław Dobrzycki, Kazimierz Nitsch. To właśnie Kazimierza Nitscha uznaje się za właściwego twórcę polskiej dialektologii, który jako pierwszy opisał całość polskich dialektów.

Pierwsze 20‑lecie XX w. przynosi kilka fundamentalnych opracowań z zakresu dialektologii. Jan Karłowicz opracował pierwszy i do dziś jedyny słownik gwarowy uwzględniający wszystkie gwary polskie. Sześciotomowy Słownik gwar polskich ukazywał się w latach 1900‑1911. Mimo wielu niedociągnięć do dziś słownik Karłowicza pozostaje bogatym źródłem informacji o słownictwie gwarowym. Nowy Słownik gwar polskich opracowywany obecnie przez zespół Zakładu Dialektologii Polskiej IJP PAN w Krakowie, nad którym prace zapoczątkował Kazimierz Nitsch, ukazuje się w kolejnych zeszytach (t. I-IV, z. A-D). Kazimierz Nitsch wydał natomiast w 1911 roku popularne opracowanie całości gwar polskich Mowa ludu polskiego, którego przeredagowana wersja naukowa ukazała się pod tytułem Dialekty języka polskiego w 1915 roku.

W dwudziestoleciu międzywojennym dialektologia staje się dyscypliną powszechnie uprawianą na gruncie polskiego językoznawstwa. Dynamicznie rozwijają się badania Kazimierza Nitscha i jego uczniów: Mieczysława Małeckiego, Władysława Kuraszkiewicza, Zdzisława Stiebera, Adama Tomaszewskiego, dzięki którym powstał pełny opis dialektów polskich i rozwijane są badania z zakresu geografii lingwistycznej. Najważniejszym osiągnięciem w tym zakresie jest Atlas językowy polskiego Podkarpacia Mieczysława Małeckiego i Kazimierza Nitscha, który ukazał się w 1934 roku. W ośrodku warszawskim prowadzone są w tym okresie badania gwar Mazowsza, Podlasia i Polesia; należy tu wymienić nazwiska takich badaczy, jak: Witold Doroszewski, Halina Koneczna, Henryk Friedrich, Jerzy Tarnacki, który w 1939 r. wydał Atlas językowy Polesia. Inicjatorem badań i twórcą odmiennego od krakowskiego nurtu badań, uwzględniającego metodę ilościową, był Witold Doroszewski (zob. Szkoły dialektologiczne).

Po 1945 r. dialektologia jest uprawiana we wszystkich ośrodkach uniwersyteckich. Powstają bardzo liczne monografie poszczególnych gwar, atlasy dialektologiczne, słowniki gwarowe i syntetyczne opracowania polskich dialektów ludowych, tj. podręczniki Stanisława Urbańczyka Zarys dialektologii polskiej (1955) i Karola Dejny Dialekty polskie (1973).

Ważnym zadaniem dla dialektologów był w latach pięćdziesiątych XX wieku opis polskich gwar ludowych na terenach ziem zachodnich i północnych, które wcześniej pozostawały poza granicami państwa polskiego. Można tu np. wymienić serię monografii Studia Warmińsko-Mazurskie, która składa się z 13 tomów, opracowaną przez ośrodek warszawski, czy monografię Stanisława Bąka Mowa polska na Śląsku (1974). O rozwoju badań dialektologicznych świadczą m.in. edycje kolejnych atlasów. Intensywnie prowadzone są badania słownictwa gwarowego.

W ciągu drugiej połowy XX wieku znacznie rozwinęła się metodologia badań dialektologicznych – określone zostały zasady opisu (Kazimierz Nitsch) i wariantów mowy (Witold Doroszewski) w odniesieniu do dialektów ludowych; dokonano ustaleń metodologicznych dotyczących dialektologii historycznej i opisowej; zróżnicowano i sprecyzowano zakresy badawcze dialektologii, dialektografii, geografii językowej; w ostatnim dwudziestoleciu objęto badaniami gwary polskie za granicą.

Na przełomie XX i XXI wieku w związku z szybko dokonującymi się zmianami cywilizacyjnymi, społeczno-kulturowymi dialektolodzy od nowa próbują precyzować przedmiot badań dialektologii i wprowadzać nowe metody badawcze (zob. Definicja dialektologii, jej przedmiot, zadania i podstawowe terminy). Dialektologia polska wniosła także poważny wkład w badania dialektów i języków słowiańskich, m.in. poprzez uczestnictwo we wspólnym przedsięwzięciu, jakim jest OLA, czyli Atlas języków słowiańskich.

Z przedstawionego wyżej zarysu historii polskiej dialektologii widać, że jej dorobek jest bardzo bogaty. Opublikowane do tej pory trzy tomy Bibliografii dialektologii polskiej (do roku 1990) liczą 22983 pozycje. Są to prace różnego typu, przede wszystkim bardzo ważne atlasy gwarowe, słowniki gwarowe, monografie, zbiory tekstów gwarowych, a także podręczniki dialektologii. W obrębie przedstawionych kategorii prac dialektologicznych poniżej omówiono najważniejsze wybrane publikacje.

I. Atlasy językowe przedstawiają kartograficznie (na mapach językowych) terytorialne rozmieszczenie zróżnicowanych zjawisk językowych: fonetycznych, gramatycznych i słownikowych. Mapowanie faktów językowych to podstawowa metoda geografii lingwistycznej (językowej). Atlasy językowe obejmują całe terytorium językowe lub tylko jego część (atlasy regionalne). Pierwszy atlas językowy (francuski) opracował i wydał w latach 1902-1910 J. Gillieron (wraz z E. Edmontem), twórca geografii lingwistycznej. W Polsce początki opracowywania atlasów sięgają okresu przedwojennego. Pierwszy atlas gwarowy (regionalny) – Atlas językowy polskiego Podkarpacia – został wydany w 1934 r. przez Mieczysława Małeckiego i Kazimierza Nitscha. Zawiera 500 map, które przygotowano na podstawie danych z 39 miejscowości. Kolejny atlas gwarowy ukazał się w 1939 r.; był to Atlas językowy Polesia Józefa Tarnackiego. Po 1945 r. przystąpiono do opracowania Małego atlasu gwar polskich, pierwszego ogólnopolskiego atlasu gwarowego (13 tomów), oraz szeregu atlasów regionalnych.

Do atlasów ogólnopolskich, a więc pokazujących zróżnicowanie całego polskiego obszaru językowego, należą: Mały atlas gwar polskich (mały atlas, tzn. z rzadką siatką punktów – zbadanych wsi), opracowany przez Pracownię Dialektologiczną Zakładu Językoznawstwa PAN w Krakowie pod kierunkiem Kazimierza Nitscha, a po jego śmierci Mieczysława Karasia (t. 1‑13, Wrocław 1957‑1970), oraz nowy czterotomowy Atlas gwar polskich według projektu Karola Dejny, jego autorstwa i współautorstwa (t. I. Małopolska: K. Dejna, Warszawa 1998; t. II. Mazowsze: K. Dejna, Sławomir Gala, Alojzy Zdaniukiewicz, Feliks Czyżewski; Warszawa 2000; t. III. Śląsk: K. Dejna, S. Gala; Warszawa 2001; t. IV. Wielkopolska. Kaszuby: K. Dejna, Warszawa 2002) opracowany pod patronatem Komitetu Językoznawstwa PAN. Ten drugi spełnia rolę wielkiego polskiego atlasu gwarowego, gdyż posiada gęstą siatkę punktów i odpowiada na trzykrotnie większą liczbę pytań niż Mały atlas gwar polskich.

Specyficznym atlasem ogólnopolskim jest Atlas polskich innowacji dialektalnych Karola Dejny (1981) ukazujący cechy dialektalne i ich zasięgi, który ma charakter podręcznikowo-popularyzacyjny. Do atlasu nie przeprowadzano specjalnych badań, brak zatem siatki punktów, a podstawę stanowi literatura dialektologiczna dostępna w czasie jego opracowywania.

Wśród atlasów regionalnych można wymienić kilka typów ze względu na ujmowany w nich obszar gwarowy. Opublikowane zostały w całości atlasy językowe dotyczące poszczególnych dialektów (lub ich dużych części): mazowieckiego, wielkopolskiego i śląskiego: Atlas gwar mazowieckich (10 t., 1971-1990), t. 1 opr. przez H. Horodyską-Gadkowską, A. Strzyżewską-Zarembę, tomy 2-10 przez A. Kowalską i A. Strzyżewską-Zarembę; Atlas języka i kultury ludowej Wielkopolski (6 t., 1979-1991) pod red. Z. Sobierajskiego i J. Burszty; Atlas językowy Śląska A. Zaręby (7 t., 1969-1989); Atlas językowy kaszubszczyzny i dialektów sąsiednich (15 t., 1964-1978), opr. w Zakładzie Słowianoznawstwa PAN pod kierunkiem Z. Stiebera i H. Popowskiej-Taborskiej. Brak natomiast całościowego regionalnego atlasu małopolskiego, choć istnieją atlasy dużych części dialektu małopolskiego, np. Atlas językowy województwa kieleckiego K. Dejny (7 t., 1962-1968).

Wśród atlasów mniejszych regionów gwarowych przykładowo należy wymienić: Atlas polskich gwar spiskich na terenie Polski i Czechosłowacji Zenona Sobierajskiego (t. I-IV, 1966-1978); Karola Dejny – Polsko-laskie pogranicze językowe na terenie Polski, cz. 1, Atlas (1951), Atlas gwarowy dawnej puszczy sandomierskiej (APS). W przygotowaniu są też atlasy językowe innych regionów i zespołów dialektalnych, m.in. Lubelszczyzny.

Opracowywane są również atlasy ukazujące tylko wybrane fakty językowe, np. Anna Kowalska, Zróżnicowanie słowotwórcze gwar Mazowsza i Podlasia. Atlas, t. 1-2 (1975).

II. Słowniki gwarowe podają najczęściej w kolejności alfabetycznej słownictwo ludowe o różnym zasięgu występowania. Mogą one obejmować leksykę jednej lub kilku wsi bądź większych obszarów czy też całego terytorium językowego. Zamiast układu alfabetycznego stosuje się czasem układ rzeczowy, tzn. wyrazy są ułożone wg działów i poddziałów znaczeniowych. Słowniki gwarowe mogą być opracowywane jako słowniki pełne, dające charakterystykę całego zasobu leksykalnego danej gwary czy zespołu dialektów, albo jako słowniki o charakterze dyferencyjnym, tzn. ujmujące w zasadzie tylko leksykę odmienną od ogólnopolskiej. Pierwsze zbiorki słownictwa ludowego pojawiają się w XIX w., początkowo bez lokalizacji. Ich rozwój wiąże się z działalnością Lucjana Malinowskiego i jego uczniów. Pod koniec XIX w. ukazało się wiele monografii dialektologicznych i etnograficznych, a także opracowań oddzielnych wyrazów, przeważnie pojedynczych wsi z byłej Galicji. Większe zbiory to Stefana Ramułta Słownik języka pomorskiego, czyli kaszubskiego (1893) i Bronisława Dembowskiego Słownik gwary podhalskiej (1894). W l. 1900-1911 ukazał się Słownik gwar polskich Jana Karłowicza. Z tego okresu pochodzi obszerny słownik gwar słowińskich F. Lorentza Slovinzisches Wörterbuch (1908-1912), a z okresu międzywojennego słowniki będące dodatkami do monografii gwarowych: Edwarda Klicha Narzecze wsi Borki Nizińskie (1919), Haliny Świderskiej (Konecznej) Dialekt Księstwa Łowickiego (1929), Stefana Ramułta Gwara ślemieńska. I. Słownik (1930), Adama Tomaszewskiego Gwara Łopienna i okolicy w północnej Wielkopolsce (1930), Feliksa Steuera Dialekt sulkowski (1934) i Narzecze baborowskie (1937). W okresie powojennym, szczególnie po 1948 r., ukazało się wiele słowników gwarowych o różnych zasięgach. Obszerne słowniki o charakterze dyferencyjnym to m.in.: Alfreda Zaręby Słownictwo Niepołomic (1954) i Słownik Starych Siołkowic w powiecie opolskim (1960), Piotra Bąka Słownictwo okolic Kramska na tle kultury ludowej (1960), Feliksa Pluty Słownictwo Dzierżysławic w powiecie prudnickim (1973), Józefy Kobylińskiej Słownik gwary gorczańskiej (zagórzańskiej) (2001). Szereg leksykalnych monografii ukazało się w cyklu Słownictwo Warmii i Mazur, od 1958 r. Słowniki pełne to: Mariana Kucały Porównawczy słownik trzech wsi małopolskich (1957), Reinholda Olescha Der Wortschatz der polnischen Mundart von Sankt Annaberg (t. 1-2, 1958, 1959), Mieczysława Szymczaka Słownik gwary Domaniewka w powiecie łęczyckim (cz. 1-8, 1962-1973), Bernarda Sychty Słownictwo kociewskie na tle kultury ludowej (t. 1-3, 1980-1985), Jerzego Maciejewskiego Słownik chełmińsko-dobrzyński (1969), Huberta Górnowicza Dialekt malborski, t. 2. Słownik (1973-1974), Władysława Brzezińskiego Słownictwo krajniackie. Słownik gwary wsi Podróżna w Złotowskiem (t. 1-5, 1982-2009), Wiktora Steffena Słownik warmiński (1984), Słownik gwar Ostródzkiego, Warmii i Mazur (t. 1-2, 1987-1991). Układ rzeczowy mają słowniki Alfreda Zaręby (Niepołomice), Mariana Kucały i Jerzego Maciejewskiego, pozostałe – układ alfabetyczny. W Krakowie ukazuje się w formie zeszytów nowy wielki słownik gwar polskich. Wydawany jest w Opolu słownik gwar śląskich pod redakcją Bogusława Wyderki (t. 1-10). Obecnie zjawiskiem przybierającym na sile jest opracowywanie mniejszych lub większych słowniczków przez użytkowników gwary.

Jedyny ukończony słownik obejmujący słownictwo gwarowe z całego obszaru Polski to wspomniany wyżej Słownik gwar polskich Jana Karłowicza, t. 1-6, wyd. w l. 1900-1911 (od 4. tomu red. przez H. Łopacińskiego, W. Taczanowskiego i J. Łosia) oraz nieukończony Słownik gwar polskich PAN.

III. Monografie gwarowe są poświęcone opisowi dialektów i gwar ludowych (pojedynczych wsi lub większych obszarów). Monografie gwarowe najogólniej dzieli się na: 1) monografie opisujące systemy językowe gwar pełne, np. Feliks Pluta, Dialekt głogówecki, t. 1‑2, (1963‑1964), Henryk Nowak, Gwary chazackie w powiecie rawickim (1970), Monika Gruchmanowa, Gwary zachodniej Wielkopolski (1970); Eugeniusz Pawłowski, Gwara podegrodzka (1955) lub tylko wybrane podsystemy, np. Franciszek Sowa, System fonologiczny polskich gwar spiskich (1990); 2) monografie tematyczne, np. Władysław Kupiszewski, Słownictwo meteorologiczne w gwarach i historii języka polskiego (1969), Barbara Falińska, Polskie słownictwo tkackie na tle słowiańskim, t. 1‑4 (1974‑1984); 3) monografie cech gwarowych, np. Antoni Furdal, Mazowieckie dyspalatalizacje spółgłosek wargowych miękkich (1955), Jerzy Reichan, Małopolskie gwary jednonosówkowe, cz. 1‑2 (1980). Z zakresu dialektologii ludowej ukazało się wiele monografii, niektóre w seriach, por. m.in. Monografie polskich cech gwarowych wyd. przez Komitet Językoznawstwa PAN czy Studia Warmińsko-Mazurskie, założone przez Witolda Doroszewskiego.

IV. Teksty gwarowe są to zapisy wypowiedzi mówiących gwarą. Zależnie od pisowni ukazują one bardziej lub mniej dokładnie zjawiska językowe charakterystyczne dla danej gwary. Dla celów naukowych używa się najczęściej dokładnej transkrypcji fonetycznej, dla celów popularyzatorskich lub w stylizacji gwarowej stosuje się transkrypcję półfonetyczną, tj. mniej dokładną. Teksty gwarowe jako materiał ilustracyjny dołącza się do monografii gwarowych, podręczników dialektologii. Sporządza się również wybory tekstów gwarowych. Pierwszy ogólnopolski wybór tekstów gwarowych opublikował twórca polskiej dialektologii Kazimierz Nitsch w 1929 r. Nowe powiększone wydanie pochodzi z 1960 r. (Wybór polskich tekstów gwarowych). Współcześnie wiele tekstów gwarowych drukuje „Język Polski”. Wydawane są również nowe wybory tekstów gwarowych poszczególnych dialektów, por. Śląskie teksty gwarowe pod red. Alfreda Zaręby (1961), Teksty gwarowe ze wsi Ząb w powiecie nowotarskim Józefa Bubaka (1966), Teksty gwarowe z Lubelszczyzny Jerzego Bartmińskiego i Jana Mazura (1978), Teksty gwarowe z zachodniej Wielkopolski Zenona Sobierajskiego (1985) oraz tegoż Teksty gwarowe z północnej Wielkopolski (1990). W Poznaniu znajduje się archiwum fonograficzne z nagraniami płytowymi tekstów gwarowych z różnych regionów Polski. Wydaje się też teksty z ilustracją dźwiękową, por. Polskie teksty gwarowe z ilustracją dźwiękową Z. Sobierajskiego (od 1961).

V. Podręczniki dialektologii ludowej w zależności od przeznaczenia prezentują różne ujęcia. Popularnym wydaniem była Mowa ludu polskiego (1911) Kazimierza Nitscha, która stała się podstawą dla naukowo opracowanych Dialektów języka polskiego (1915 i n.). Na pracy Kazimierza Nitscha i na późniejszych monografiach gwarowych oparty jest zwięzły i przystępny Zarys dialektologii polskiej (1953 i n.) Stanisława Urbańczyka. Charakterystykę jedynie najważniejszych zjawisk gwarowych podaje przeznaczony dla studiów nauczycielskich podręcznik Barbary Bartnickiej-Dąbkowskiej Podstawowe wiadomości z dialektologii polskiej z ćwiczeniami (1965). Nowe ujęcie dialektologii reprezentują Dialekty polskie (1973) Karola Dejny. Autor przedstawia na tle słowiańskim zarys dialektów polskich rozumianych jako zespoły innowacji, które rozprzestrzeniały się na określonym terytorium językowym, a nie jego całości.