Tekst gwarowy — Kosztowy 1

Informator: Tomasz Wrona – urodzony w 1970 roku w Tychach, wykształcenie wyższe magisterskie, nauczyciel historii w gimnazjum w Mysłowicach.

Nagrała: Aleksandra Kowalewska. Spisała i opracowała: Monika Kresa. Weryfikacja: Halina Karaś.

Informacja: jeśli nie możesz odsłuchać nagrania, skorzystaj ze wsparcia znajdującego się na stronie Adobe)

Nazywóm sie Tomasz Wrona, jestek kosztowiokiym, miyszkom tutaj na Kosztowach od samego urodzenio, jestech z dziada, pradziada Ślą^uzokiym. Wszyjscy moi przodkowie godoli po ślą^usku i jo tyż godóm chocioż na co dzień jestech rechtorym, czyli nauczycielem, w gimnazjum numer jede^yn w Mysowicach. Mom czydzieści siedym lot i całkie moje życie przeżyłech tukej w Mys(ł)owicach.

Musza wom p(owi)edzieć, że hań downij wyglo^undało to troszka jinaczej, właściwe miasto to było same centrum Mysowic, a wszystkie dzisiejsze dzielnice pierwyj były gminami, były pola, łąki, szumiały drzewa, ale potym prziszły czasy gierkowskie i stwierdzili, że trza stowiać nowe familoki, wielkie bloki z wielkij płyty i zaczyni wysyłać koparki, pola zaczyli zabudowywać i dzisioj dużo czyⁿś downych wiosek jest przebudowana na mjasta, mieszkajom tam roztomajte ludzie z roztomajtych regio^unów Polski, nie zawsze umiemy się ś niemi dogodać, bo jedni godajom po górolsku, drudzy gadajom po kaszubsku, a czeci jeszcze jakoś inaksij, nie wszyjscy chcom tyż zrozumieć nos, ftórzy godajom po śląsku, no i czasami było tak, że czasami były spory, a czasami szło sie ś nimi dogodać, umieli my raze^ym roztomaite rzecy robić, poradzili my na przykłod tyż ^łoblykać sie w stroje, bo jo ^łod najdowniejsych czasów bardzo rod jest strojom. Maluja szlajfki, tam tako szlajfka jest wystawio^uno, maluja fortuchy, mom zebrano bardzo wielko wiedza, jak kiedyś sie te stroje nosiło, bo dzisiaj właściwie ostało w Mysowicach pora osób, ftore noszo takie stroje na beztydzień. Mom miyndzy innymi tako ciotka Mońcia, ftoro tyż poradzi malować, poradzi szyć i tak naprowda, to z cołki okolicy ludzie przyjeżdżajo do nij i sprawiajom se stroje. Tu mie^ydzy innymi chciołech pokozać moja cera, ftóra ma^o strój właśnie uszyty przez ciotka Mońcia. To był geszyŋk ciotki na urodziny ^łod, ^łod mojej cery, jag mioła sześć lot to go dostała. Ciotka Mońcia jest ciekawym cłowiekiym, bo tak bardzo przoła strojo^um, że jag mioła szesnaście lot to się przeblykła, przód chodziła po pańsku, czyli współcześnie ubrano, pote^ym się oblykła w kecki jako sprawiała, to nojprzód, nojprzód były łachy na beztydzie^yń jag i sie niszczyły, psuły łachy takie, co po chałpie chodziła, to po prostu matka jej sprawiali, bo godało sie za dwoje, czyli per wy, sprowiali łachy, no ji musza wóm pedzieć, że tak coraz bardzij, coraz bardzij, potem jij sprawiła komplet do kościo^uła, no i tak ciotka się przeblykli i chodzom do dzisiaj, na co dzi^eń, na beztydzi^eń po chopsku. Mojij dziołsze ówczesnyj tyż się tak podobało chodzić w kieckach, że do procesje, do różnych ^łodpustów na żniwne, tyż się oblykała za druhna, w taki paradny strój, we winiec na gowie, w szlajfki, w malowane fortuchy, w szyrokie kecki, a jak prziszło do tego, że mieli my się razem żynić, doszli my do wniosku, że zrobi^emy takie wesele jak pierwej bywało, wesele w stroju, wesele bryczkami, wesele z gościami tyż po chopsku.