Mapa serwisu
Notice: Undefined index: l2 in /home/dialektologia/web/classes/maincontentclass.php on line 151

Notice: Undefined index: l3 in /home/dialektologia/web/classes/maincontentclass.php on line 151

Notice: Undefined index: l4 in /home/dialektologia/web/classes/maincontentclass.php on line 151
 | Strój męski

Strój męski

Alina Kępińska   
Spis treści
Wstęp
Łęczycki strój ludowy
Strój kobiecy
Strój męski
Twórczość ludowa w Łęczyckiem
Legendy o Borucie
Inne legendy łęczyckie
Obrzędowość ludowa
Nagrania dotyczące kultury ludowej Łęczyckiego i ich transkrypcja
Wesele oraz piosenki i przyśpiewki weselne
Obrzędy doroczne: Niedziela Palmowa i Wielkanoc

 


 


 

 


   

 

 

   

 



 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Strój męski, wykazujący większą tendencję do zaniku niż strój kobiecy, „w wersji odświętnej noszonej pod koniec XIX wieku składał się z nakrycia głowy, koszuli, chustki, kamizelki (lejbika), kaftana (spencerka), spodni, sukmany, pasa i obuwia” (Elżbieta Piskorz-Branekova 2007: 232).
Dawne spencery, sukmany i portki były szyte z samodziału wełnianego, najczęściej jednobarwnego – zwykle czarnego, granatowego lub zielonego. Mogły być ponadto w innym kolorze (np. naturalnym bądź siwym) lub w prążki najczęściej na czerwonym tle – jak spencer, a także w wąskie lub szerokie paski (czarne, czerwone, niebieskie, zielone w różnych odcieniach) najczęściej na zielonym tle – jak portki z fartuszkiem; tylko długie sukmany były zwykle jednobarwne. Krótsze od nich, sięgające poniżej pasa spencerki miały natomiast bardziej różnorodny krój i wykończenie. Mogły być bez kołnierza (najstarsze), mieć kołnierz stojący (najczęściej) lub wykładany. Po bokach miały też zwykle wpuszczane kieszenie, zapinane bądź to na czarne, białe, czerwone czy srebrne guziki, bądź to na drewniane kołeczki.
Między sobą różniły się też zakładane na koszulę kamizelki (czyli lejbiki), jedyny element odzieży zwierzchniej w ciepłe dni.  Były albo z kołnierzem – czy to stojącym, czy to leżącym, albo gładko wykończone przy szyi, jednorzędowe lub dwurzędowe – z guzikami czarnymi, białymi lub czerwonymi, z kieszonkami w dolnej części, przysłoniętymi klapką, najczęściej ozdobioną czarną tasiemką.
Bardzo zróżnicowane były także nakrycia głowy – od kapeluszy słomianych bądź fabrycznych poprzez  czapki luśniówki (też wścieklice), czapki futrzane (krymki i kurzojki ) po kaszkiety rogatywki.
Strój ludowy – zarówno kobiecy, jak i męski – wśród innych cech typowych dla sztuki ludowej w Łęczyckiem omawia Anna Dłużewska-Sobczak w monografii Łęczycy (Rosin (red) 2001: 714-723).

Wersja podstawowa

 
 
 
 

 

 

ISBN: 978-83-62844-10-4 © by Authors. Zrealizowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (Program Operacyjny: „Dziedzictwo kulturowe / Kultura ludowa”). Wykonanie: ITKS