ILOCZAS W KASZUBSZCZYŹNIE (kasz.
jiloczas,
dołżëna) dla daw. badaczy i dla F. Lorentza był w kasz. pewnikiem, który podważył Z. Stieber dowodząc „nieścisłości” uwag na ten temat G. Bronischa i F. Lorentza. Iloczas fonologiczny zaginął ok. 1900 z powodu silnego
akcentu. Śladem po nim jest zachowanie na północy długości wokalizmu w rdzeniu praesentis i krótkości w innych formach czasowników III i IV koniugacji (A. Leskiena), wyrażające się w alternacjach typu
gôdô :
gadac,
spiéwô :
spiewac. Potwierdzały to potem badania H. Popowskiej-Taborskiej i Z. Topolińskiej, a dla słowiń. W. Stokhofa.
