Kaszubszczyzna | Kultura materialna Kaszub | Plecionkarstwo

Plecionkarstwo

autor i fot.: Małgorzata Klinkosz

Spis treści
Abecadło
Haft
Regionalny strój                                                                  
Godła, symbole, wizerunki
Taniec
Garncarstwo
Plecionkarstwo
Rogarstwo
Muzea
Malarstwo
Rzeźba
Bursztyniarstwo
Architektura
Tkactwo
 
Plecionkarstwo na Kaszubach było jedną z najważniejszych form twórczości ludowej, jednocześnie użytkowej. Uprawiane od średniowiecza służyło domostwom i gospodarstwom. Wyplatano kosze do kartofli, łubianki, kipy ze słomy i korzeni sosny, wiadra (też do wody), a nawet buty dla koni, by nie grzęzły w błocie i na bagnistej ziemi.
Najczęściej wykorzystywanym materiałem były: korzenie sosny, wiklina, gałązki i korzenie jałowca, świerku, kora brzozy, lipy lub kruszyny, witki dębu, wierzby i brzozy, darte na cienko błonki sosnowe i świerkowe, słoma i sitowie. Materiał pozyskiwano najczęściej z terenów podmokłych, gdyż surowiec był wtedy giętki i można było od razu wykonywać z niego plecionki. {Ksz042}
Najbardziej znana szkoła plecionkarstwa, wdzydzka, słynie z tacek, dzbanków, koszyków, miseczek, a jej mistrzyni , nieżyjąca już Helena Knut pozostawiła wielu uczniów. Wielu plecionkarzy zamieszkuje obecnie bytowskie. Region ten słynie z wytwarzania batów i biczysk pasterskich – tylko dla koneserów i miłośników historii.
Współcześnie, plecionkarze wytwarzają, oprócz naczyń, pojemników i koszy, pojemniki na ołówki, pudełka, herbaciarki, maty i nawet meble.

 

 
 
 
 

 

 

ISBN: 978-83-62844-10-4 © by Authors. Zrealizowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (Program Operacyjny: „Dziedzictwo kulturowe / Kultura ludowa”). Wykonanie: ITKS