Męski strój ludowy z regionu sieradzkiego jest tu przedstawiony na kolejnych fotografiach, ukazujących jego zróżnicowanie, z których na uwagę zasługują zdjęcia obrazów Franciszka Łubieńskiego i Floriana Piekarskiego, malarzy przywołanych już w opisie stroju kobiecego. Zamieszczona wcześniej fotografia mężczyzn asystujących podczas procesji w kolegiacie sieradzkiej, spośród elementów stroju ludowego ubranych tylko w spancerki, obrazuje, że męski strój ludowy jest w większym zaniku niż strój kobiecy. O tym pisałam już we wcześniejszej wersji niniejszego opracowania, a wspomniała również informatorka z Lututowa, mówiąc, że mężczyźni ubierali się „normalnie, tam chłopiska sie nie stroiły. Sportowe buty i spodnie to winkszy. Dawno tak było”. Wcześniej opis męskiego stroju ludowego oparłam głównie na ustaleniach Elżbiety Piskorz-Branekovej (Piskorz-Branekova 2004: 55-58). Tu natomiast warto w całości przywołać fragment hasła o stroju ludowym z Leksykonu miasta Sieradza, opracowanego zbiorowo pod red. Stanisława Tadeusza Olejnika. Zatem: „Strój męski składał się z portek, w lecie lnianych w kolorze czarnym lub granatowym, w zimie z przeróbkowych lub wielobarwnych w drobne paseczki. Kolejny element stroju męskiego stanowiła koszula lniana, na którą zakładano kaftan, czyli spancer w kolorze czerwonym, zapinany na guziki, z wykładanym kołnierzem lub stójką. Dopełnieniem stroju męskiego jest sukmana granatowa o dopasowanej górze i mocno marszczonej z tyłu dolnej części. Nakryciem głowy, w zależności od pory roku, był kaszkiet, czapka luśnowana na zimę lub kapelusz słomkowy w lecie. Mężczyźni chodzili w butach ze skóry z długimi cholewami, do których wkładano nogawki portek” (Leksykon 2006: 313).
